verhaaltjes

Ik ben eerder het lui type als het op een blog aankomt, Maarten laten we zeggen is heel ijverig :-)
Bij onze tocht van dit weekend horen een aantal verhaaltjes, verteld door enerzijds de zatte (misschien ook een beetje drugsverslaafde), lieve, integere Tashi en anderzijds door Chime zelf.
Maarten heeft die mooi opgeschreven, en ik doe een kleine copy-paste van zijn werk :-)
Thanks Maarten ;-)

'In een tempel mogen absoluut geen foto’s genomen worden, dus ik probeer alles in woorden te beschrijven. De meeste tempels gelijken vanbinnen nogal sterk op elkaar, maar desalniettemin overvalt me telkens de sfeer, de kleuren, de stilte, de geur en de magie van deze ruimten. In de hoofdtempel heb je ook een nog heiliger afgesloten gedeelte waar in dit geval drie grote Boeddha’s stonden -links de Boeddha van het verleden-in het midden de Boeddha van het heden-rechts de Boeddha van de toekomst. In zulke beelden wordt altijd een “schat” of iets van onschatbare waarde gestoken. In de 15e eeuw leefde in Bhutan de monnik Drukpa Kunleg -beter bekend als “The Devine Madman”. Kunleg of Kunley was de vleesgeworden manifestatie van alle mogelijke zonden en vunzigheden op deze wereld en dronk, was een vrouwenzot -zelfs met z’n eigen moeder- enzovoort, maar preekte tegelijkertijd ook en was op zijn manier toch goddelijk. Ooit kwam hij een monnik tegen met een rol perkament met Boeddhistische tekeningen op die hij door een monnik in Tango wou laten zegenen. The Madman vroeg of hij deze mocht bekijken, de monnik toonde de rol perkament en Gunley piste het kunstwerk helemaal onder. Toen deze droevige monnik uiteindelijk aankwam in Tango en zijn beklag deed over de pissende Kunley in het klooster, vroegen de monikken hem het doek te laten zien. Toen de man de vuile vlekken op het doek wilde tonen, bleken deze allemaal te zijn veranderd in puur goud… Nu, deze 500 jaar oude ondergepiste rol perkament lag daar voor mijn neus in die grote Boeddha van het Heden verstopt in de tempel van Tango.'

op de weg terug, zijn er nog 2 andere verhaaltjes:

'De reïncarnatie van Zhabdrung Ngawang Namgyal

In de 15e eeuw werd Bhutan gesticht door Zhabdrung Ngawang Namgyal. De manier waarop hij dit deed is uiteraard een verhaal op zich en dat deze man belangrijk is in Bhutan en de geschiedenis van het land spreekt ook voor zich. Hier in Tango wonen vele jonge monniken waaronder één hele speciale 17-jarige jongen…Zhabdrung Ngawang Namgyal -jawel- de stichter van Bhutan.
Op zijn 5 jaar vertelde deze jongen heel zijn (vorig) levensverhaal na tot in de kleinste details en herkende allerlei atributen die ooit tot de stichter van het land behoorden. Hoe graag ik het ook wou, het was onmogelijk om de jongen te zien te krijgen, maar op de driedelige troon in de tempel stond wel een foto van deze onschuldig uitziende 17 jaar jonge, maar ook eeuwenoude stichter van het land Bhutan…


Hoe de monniken van Tango wegvliegen en verdwijnen

Zoals ik hierboven beschreef, studeren, lezen en debateren de jonge monniken in Tango ongeveer 8 jaar lang in en rond het klooster. Na afloop van zijn studie, trekt de monnik het bos in om te mediteren. Dit doet de monnik tot hij een volgend en hoger stadium van meditatie bereikt en trekt vervolgens nog hoger de bossen en de bergen in. Dit ritueel blijft zich herhalen, elke keer hoger en hoger de bergen en de bossen in tot de monnik uiteindelijk wegvliegt en verdwijnt…In Thimphu wordt gefluisterd dat de monniken eigenlijk worden opgegeten door tijgers in de bossen…geloof wat je wil, maar ik zie ze liefst wegvliegen die monniken.'